و به راستى لقمان را حكمت داديم كه خدا را سپاس بگذار و هر كه سپاس بگذارد تنها براى خود سپاس مى‏ گذارد و هر كس كفران كند در حقيقت‏ خدا بى ‏نياز ستوده است (12)

و هنگامى را كه لقمان به پسر خويش در حالى كه وى او را اندرز مى‏ داد گفت اى پسرك من به خدا شرك مياور كه به راستى شرك ستمى بزرگ است (13)

و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش كرديم مادرش به او باردار شد سستى بر روى سستى و از شير باز گرفتنش در دو سال است  كه شكرگزار من و پدر و مادرت باش كه بازگشت به سوى من است (14)

و اگر تو را وادارند تا در باره چيزى كه تو را بدان دانشى نيست به من شرك ورزى از آنان فرمان مبر و در دنيا به خوبى با آنان معاشرت كن و راه كسى را پيروى كن كه توبه‏كنان به سوى من بازمى‏ گردد و  بازگشت‏ شما به سوى من است و از  آنچه انجام مى‏داديد شما را با خبر خواهم كرد (15)

اى پسرك من اگر هم وزن دانه خردلى و در تخته ‏سنگى يا در آسمانها يا در زمين باشد خدا آن را مى ‏آورد كه خدا بس دقيق و آگاه است (16)

اى پسرك من نماز را برپا دار و به كار پسنديده وادار و از كار ناپسند باز دار و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است ‏شكيبا باش اين از عزم و اراده تو در امور است (17)

و از مردم رخ برمتاب و در زمين مغرور راه مرو كه خدا خودپسند لافزن را دوست نمى‏ دارد (18)

و در راه‏ رفتن خود ميان ه‏رو باش و صدايت را آهسته‏ ساز كه بدترين آوازها بانگ خران است (19)