و همان گونه كه شما را نخستين بار آفريديم [اكنون نيز] تنها به سوى ما آمده ‏ايد و آنچه را به شما عطا كرده بوديم پشت ‏سر خود نهاده‏ ايد و شفيعانى را كه در [كار] خودتان شريكان [خدا] مى‏ پنداشتيد با شما نمى‏ بينيم به يقين پيوند ميان شما بريده شده و آنچه را كه مى ‏پنداشتيد از دست ‏شما رفته است (94)

خدا شكافنده دانه و هسته است زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مى‏ آورد چنين است‏ خداى شما پس چگونه [از حق] منحرف مى‏شويد (95)

و در حقيقت انسان را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو آفريديم (26)

و پيش از آن جن را از آتشى سوزان و بى ‏دود خلق كرديم (27)

و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگار تو به فرشتگان گفت من بشرى را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو خواهم آفريد (28)

پس وقتى آن را درست كردم و از روح خود در آن دميدم پيش او به سجده درافتيد (29)

پس فرشتگان همگى يكسره سجده كردند (30)

و ايشان به صف بر پروردگارت عرضه مى‏شوند [و به آنها مى‏فرمايد] به راستى همان گونه كه نخستين بار شما را آفريديم [باز] به سوى ما آمديد بلكه پنداشتيد هرگز براى شما موعدى مقرر قرار نخواهيم داد (48)

و كارنامه [عمل شما در ميان] نهاده مى‏شود آنگاه بزهكاران را از آنچه در آن است بيمناك مى‏ بينى و مى‏ گويند اى واى بر ما اين چه نامه‏ اى است كه هيچ [كار] كوچك و بزرگى را فرو نگذاشته جز اينكه همه را به حساب آورده است و آنچه را انجام داده ‏اند حاضر يابند و پروردگار تو به هيچ كس ستم روا نمى‏ دارد (49)

اى مردم اگر در باره برانگيخته شدن در شكيد پس [بدانيد] كه ما شما را از خاك آفريده‏ ايم سپس از نطفه سپس از علقه آنگاه از مضغه داراى خلقت كامل و [احيانا] خلقت ناقص تا [قدرت خود را] بر شما روشن گردانيم و آنچه را اراده مى‏كنيم تا مدتى معين در رحمها قرار مى‏دهيم آنگاه شما را [به صورت] كودك برون مى‏ آوريم سپس [حيات شما را ادامه مى‏دهيم] تا به حد رشدتان برسيد و برخى از شما [زودرس] مى‏ ميرد و برخى از شما به غايت پيرى مى‏رسد به گونه ‏اى كه پس از دانستن [بسى چيزها] چيزى نمى ‏داند و زمين را خشكيده مى‏ بينى ولی چون آب بر آن فرود آوريم به جنبش درمى ‏آيد و نمو مى‏ كند و از هر نوع [رستنيهاى] نيكو مى‏ روياند (5)

اين [قدرت نماييها] بدان سبب است كه خدا خود حق است و اوست كه مردگان را زنده مى‏ كند و [هم] اوست كه بر هر چيزى تواناست (6)

و [هم] آنكه رستاخيز آمدنى است [و] شكى در آن نيست و در حقيقت‏ خداست كه كسانى را كه در گورهايند برمى ‏انگيزد (7)

و به يقين انسان را از عصاره‏اى از گل آفريديم (12)

سپس او را [به صورت] نطفه‏ اى در جايگاهى استوار قرار داديم (13)

آنگاه نطفه را به صورت علقه درآورديم پس آن علقه را [به صورت] مضغه گردانيديم و آنگاه مضغه را استخوانهايى ساختيم بعد استخوانها را با گوشتى پوشانيديم آنگاه [جنين را در] آفرينشى ديگر پديد آورديم آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است (14)

بعد از اين [مراحل] قطعا خواهيد مرد (15)

آنگاه شما در روز رستاخيز برانگيخته خواهيد شد (16)

همان كسى كه هر چيزى را كه آفريده است نيكو آفريده و آفرينش انسان را از گل آغاز كرد (7)

سپس [تداوم] نسل او را از چكيده آبى پست مقرر فرمود (8)

آنگاه او را درست‏ اندام كرد و از روح خويش در او دميد و براى شما گوش و ديدگان و دلها قرار داد چه اندك سپاس مى‏ گزاريد (9)

مگر آدمى ندانسته است كه ما او را از نطفه‏ اى آفريده‏ ايم پس بناگاه وى ستيزه‏ جويى آشكار شده است (77)

و براى ما مثلى آورد و آفرينش خود را فراموش كرد گفت چه كسى اين استخوانها را كه چنين پوسيده است زندگى مى‏ بخشد (78)

بگو همان كسى كه نخستين‏ بار آن را پديد آورد و اوست كه به هر [گونه] آفرينشى داناست (79)

پس [از كافران] بپرس آيا ايشان [از نظر] آفرينش سخت ‏ترند يا كسانى كه [در آسمانها] خلق كرديم ما آنان را از گلى چسبنده پديد آورديم (11)

بلكه عجب مى‏دارى و [آنها] ريشخند مى‏كنند (12)

و چون پند داده شوند عبرت نمى‏ گيرند (13)

و چون آيتى ببينند به ريشخند مى ‏پردازند (14)

و مى‏ گويند اين جز سحرى آشكار نيست (15)

آيا چون مرديم و خاك و استخوانهاى [خرد] گرديديم آيا راستى برانگيخته مى ‏شويم (16)

و ما انسان را آفريده ‏ايم و مى‏ دانيم كه نفس او چه وسوسه‏ اى به او مى‏ كند و ما از شاهرگ [او] به او نزديكتريم (16)

آنگاه كه دو [فرشته] دريافت‏ كننده از راست و از چپ مراقب نشسته ‏اند (17)

[آدمى] هيچ سخنى را به لفظ درنمى ‏آورد مگر اينكه مراقبى آماده نزد او [آن را ضبط مى كند] (18)

انسان را آفريد (3)

به او بيان آموخت (4)

ماييم كه شما را آفريده ‏ايم پس چرا تصديق نمى‏ كنيد (57)

آيا آنچه را [كه به صورت نطفه] فرو مى‏ريزيد ديده‏ ايد (58)

آيا شما آن را خلق مى‏كنيد يا ما آفريننده ‏ايم (59)

ماييم كه ميان شما مرگ را مقدر كرده ‏ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست (60)

نه چنين است ما آنان را از آنچه [خود] مى‏دانند آفريديم (39)

[هرگز] به پروردگار خاوران و باختران سوگند ياد مى‏كنم كه ما تواناييم (40)

كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم و بر ما پيشى نتوانند جست (41)

پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شده‏ اند ملاقات نمايند (42)

روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآيند گويى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43)

ديدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مى ‏شد (44)

ما انسان را از نطفه مختلطى آفريديم و او را مى‏ آزماييم بدين جهت او را شنوا و بينا قرار داديم (2)

ما راه را به او نشان داديم خواه شاكر باشد و پذيرا گردد يا ناسپاس (3)

و شما را جفت آفريديم (8)

و خواب شما را [مايه] آسايش گردانيديم (9)

و شب را [براى شما] پوششى قرار داديم (10)

و روز را [براى] معاش [شما] نهاديم (11)

[كه] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم (4)

سپس او را به پست‏ترين [مراتب] پستى بازگردانيديم (5)

مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‏ اند كه پاداشى بى‏ منت‏ خواهند داشت (6)

پس چه چيز تو را بعد [از اين] به تكذيب جزا وامى ‏دارد (7)

آيا خدا نيكوترين داوران نيست (8)