این سایت جهت انتشار تحقیفات آقای سیروس مجللی در مورد اثبات نظم در قرآن مبین طراحی شده و این مطالب برای اولین بار در جهان منتشر میگردد

آنان كه به غيب ايمان مى ‏آورند و نماز را بر پا مى‏د ارند و از آنچه به ايشان روزى داده ‏ايم انفاق مى‏ كنند (3)

و آنان كه بدانچه به سوى تو فرود آمده و به آنچه پيش از تو نازل شده است ايمان مى آورند و آنانند كه به آخرت يقين دارند (4)

آنان برخوردار از هدايتى از سوى پروردگار خويشند و آنان همان رستگارانند (5)

سوره سه آل عمران

و بايد از ميان شما گروهى [مردم را] به نيكى دعوت كنند و به كار شايسته وادارند و از زشتى بازدارند و آنان همان رستگارانند (104)

سوره هفت اعراف

و در آن روز سنجش [اعمال] درست است پس هر كس ميزانهاى [عمل نیک] او گران باشد آنان خود رستگارانند (8)

همانان كه از اين فرستاده پيامبر درس نخوانده كه [نام] او را نزد خود در تورات و انجيل نوشته مى‏يابند پيروى مى‏كنند [همان پيامبرى كه] آنان را به كار پسنديده فرمان مى‏ دهد و از كار ناپسند باز مى‏ دارد و براى آنان چيزهاى پاكيزه را حلال و چيزهاى ناپاك را بر ايشان حرام مى‏ گرداند و از [دوش] آنان قيد و بندهايى را كه بر ايشان بوده است برمى‏دارد پس كسانى كه به او ايمان آوردند و بزرگش داشتند و ياريش كردند و نورى را كه با او نازل شده است پيروى كردند آنان همان رستگارانند (157)

سوره نه توبه

سوره بیست وسه مومنون

پس كسانى كه كفه ميزان [اعمال نیک] آنان سنگين باشد ايشان رستگارانند (102)

سوره بیست وچهار نور

سوره سی روم

پس حق خويشاوند و تنگدست و در راه ‏مانده را بده اين [انفاق] براى كسانى كه خواهان خشنودى خدايند بهتر است و اينان همان رستگارانند (38)

سوره سی ویک لقمان

سوره پنجاه وهشت مجادله

قومى را نيابى كه به خدا و روز بازپسين ايمان داشته باشند [و] كسانى را كه با خدا و رسولش مخالفت كرده‏اند هر چند پدرانشان يا پسرانشان يا برادرانشان يا عشيره آنان باشند دوست بدارند در دل اينهاست كه [خدا] ايمان را نوشته و آنها را با روحى از جانب خود تاييد كرده است و آنان را به بهشت هايى كه از زير [درختان] آن جويهايى روان است در مى‏ آورد هميشه در آنجا ماندگارند خدا از ايشان خشنود و آنها از او خشنودند اينانند حزب خدا آرى حزب خداست كه رستگارانند (22)

سوره پنجاه ونه حشر

سوره شصت وچهار تغابن

و اگر تو را تكذيب كنند قطعا پيش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نيز] به تكذيب پرداختند (42)

پس آنها را [به صورت] هفت آسمان در دو هنگام مقرر داشت و در هر آسمانى كار [مربوط به] آن را وحى فرمود و آسمان [اين] دنيا را به چراغها آذين كرديم و [آن را نيك] نگاه داشتيم اين است اندازه‏گيرى آن نيرومند دانا (12)

پس اگر روى برتافتند بگو شما را از آذرخشى چون آذرخش عاد و ثمود بر حذر داشتم (13)

مگر ملاحظه نكرده ‏ايد كه چگونه خدا هفت آسمان را توبرتو آفريده است (15)

و ماه را در ميان آنها روشنايى ‏بخش گردانيد و خورشيد را [چون] چراغى قرار داد (16)

و خدا[ست كه] شما را [مانند] گياهى از زمين رويانيد (17)

سپس شما را در آن بازمى‏ گرداند و بيرون مى‏آورد بيرون‏ آوردنى [عجيب] (18)

و خدا زمين را براى شما فرشى [گسترده] ساخت (19)

تا در راههاى فراخ آن برويد (20)

بگو كسى كه دشمن جبرئيل است [در واقع دشمن خداست] چرا كه او به فرمان خدا قرآن را بر قلبت نازل كرده است در حالى كه مؤيد [كتابهاى آسمانى] پيش از آن و هدايت و بشارتى براى مؤمنان است (97)

هر كه دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئيل و ميكائيل است [بداند كه] خدا يقينا دشمن كافران است (98)

و همانا بر تو آياتى روشن فرو فرستاديم و جز فاسقان [كسى] آنها را انكار نمى‏ كند (99)

و چون پيامبر با يكى از همسرانش سخنى نهانى گفت و همين كه وى آن را [به زن ديگر] گزارش داد و خدا [پيامبر] را بر آن مطلع گردانيد [پيامبر] بخشى از آن را اظهار كرد و از بخشى [ديگر] اعراض نمود پس چون [مطلب] را به آن [زن] خبر داد وى گفت چه كسى اين را به تو خبر داده گفت مرا آن داناى آگاه خبر داده است (3)

اگر [شما دو زن] به درگاه خدا توبه كنيد [بهتر است] واقعا دل هايتان انحراف پيدا كرده است و اگر عليه او به يكديگر كمك كنيد در حقيقت‏ خدا خود سرپرست اوست و جبرئيل و صالح مؤمنان [نيز ياور اويند] و گذشته از اين فرشتگان [هم] پشتيبان [او] خواهند بود (4)

اگر پيامبر شما را طلاق گويد اميد است پروردگارش همسرانى بهتر از شما مسلمان مؤمن فرمانبر توبه كار عابد روزه‏دار بيوه و دوشيزه به او عوض دهد (5)

و پيامبرشان به آنان گفت در حقيقت ‏خداوند طالوت را بر شما به پادشاهى گماشته است گفتند چگونه او را بر ما پادشاهى باشد با آنكه ما به پادشاهى از وى سزاوارتريم و به او از حيث مال گشايشى داده نشده است پيامبرشان گفت در حقيقت‏ خدا او را بر شما برترى داده و او را در دانش و [نيروى] بدنى بر شما برترى بخشيده است و خداوند پادشاهى خود را به هر كس كه بخواهد مى‏ دهد و خدا گشايش گر داناست (247)

و پيامبرشان بديشان گفت در حقيقت نشانه پادشاهى او اين است كه آن صندوق [عهد] كه در آن آرامش خاطرى از جانب پروردگارتان و بازمانده‏اى از آنچه خاندان موسى و خاندان هارون [در آن] بر جاى نهاده‏ اند در حالى كه فرشتگان آن را حمل مى‏كنند به سوى شما خواهد آمد مسلما اگر مؤمن باشيد براى شما در اين [رويداد] نشانه‏ اى است (248)

ما همچنان كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى كرديم به تو [نيز] وحى كرديم و به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط و عيسى و ايوب و يونس و هارون و سليمان [نيز] وحى نموديم و به داوود زبور بخشيديم (163)

و ساحران به سجده درافتادند (120)

[و] گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم (121)

پروردگار موسى و هارون (122)

و در اين كتاب از موسى ياد كن زيرا كه او پاكدل و فرستاده‏اى پيامبر بود (51)

و از جانب راست طور او را ندا داديم و در حالى كه با وى راز گفتيم او را به خود نزديك ساختيم (52)

و به رحمت‏ خويش برادرش هارون پيامبر را به او بخشيديم (53)

گفت پروردگارا سينه ‏ام را گشاده گردان (25)

و كارم را براى من آسان ساز (26)

و از زبانم گره بگشاى (27)

[تا] سخنم را بفهمند (28)

و براى من دستيارى از كسانم قرار ده (29)

هارون برادرم را (30)

پشتم را به او استوار كن (31)

و او را شريك كارم گردان (32)

تا تو را فراوان تسبيح گوييم (33)

و بسيار به ياد تو باشيم (34)

زيرا تو همواره به [حال] ما بينايى (35)

فرمود اى موسى خواسته ‏ات به تو داده شد (36)

و به راستى بار ديگر [هم] بر تو منت نهاديم (37)

پس ساحران به سجده درافتادند گفتند به پروردگار موسى و هارون ايمان آورديم (70)

و در حقيقت هارون قبلا به آنان گفته بود اى قوم من شما به وسيله اين [گوساله] مورد آزمايش قرار گرفته‏ ايد و پروردگار شما [خداى] رحمان است پس مرا پيروى كنيد و فرمان مرا پذيرا باشيد (90)

گفتند ما هرگز از پرستش آن دست بر نخواهيم داشت تا موسى به سوى ما بازگردد (91)

[موسى] گفت اى هارون وقتى ديدى آنها گمراه شدند چه چيز مانع تو شد (92)

كه از من پيروى كنى آيا از فرمانم سر باز زدى (93)

گفت اى پسر مادرم نه ريش مرا بگير و نه [موى] سرم را من ترسيدم بگويى ميان بنى ‏اسرائيل تفرقه انداختى و سخنم را مراعات نكردى (94)

سپس موسى و برادرش هارون را با آيات خود و حجتى آشكار فرستاديم (45)

به سوى فرعون و سران [قوم] او ولى تكبر نمودند و مردمى گردنكش بودند (46)

پس گفتند آيا به دو بشر كه مثل خود ما هستند و طايفه آنها بندگان ما مى‏ باشند ايمان بياوريم (47)

در نتيجه آن دو را دروغزن خواندند پس از زمره هلاك‏ شدگان گشتند (48)

و به يقين ما به موسى كتاب [آسمانى] داديم باشد كه آنان به راه راست روند (49)

و به يقين [ما] به موسى كتاب [آسمانى] عطا كرديم و برادرش هارون را همراه او دستيار[ش] گردانيديم (35)

پس گفتيم هر دو به سوى قومى كه نشانه‏ هاى ما را به دروغ گرفتند برويد پس [ما] آنان را به سختى هلاك نموديم (36)

و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو (10)

قوم فرعون آيا پروا ندارند (11)

گفت پروردگارا مى ‏ترسم مرا تكذيب كنند (12)

و سينه‏ ام تنگ مى‏ گردد و زبانم باز نمى‏ شود پس به سوى هارون بفرست (13)

پس موسى عصايش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعيد (45)

در نتيجه ساحران به حالت‏ سجده درافتادند (46)

گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم (47)

پروردگار موسى و هارون (48)

گفت [آيا] پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد قطعا او همان بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است به زودى خواهيد دانست‏ حتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راست‏ خواهم بريد و همه ‏تان را به دار خواهم آويخت (49)

گفتند باكى نيست ما روى به سوى پروردگار خود مى ‏آوريم (50)

گفت پروردگارا من كسى از ايشان را كشته‏ ام مى‏ ترسم مرا بكشند (33)

و برادرم هارون از من زبان‏آورتر است پس او را با من به دستيارى گسيل دار تا مرا تصديق كند زيرا مى ‏ترسم مرا تكذيب كنند (34)

فرمود به زودى بازويت را به [وسيله] برادرت نيرومند خواهيم كرد و براى شما هر دو تسلطى قرار خواهيم داد كه با [وجود] آيات ما به شما دست نخواهند يافت‏ شما و هر كه شما را پيروى كند چيره خواهيد بود (35)

و در حقيقت بر موسى و هارون منت نهاديم (114)

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم (115)

و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند (116)

و آن دو را كتاب روشن داديم (117)

و هر دو را به راه راست هدايت كرديم (118)

و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم (119)

درود بر موسى و هارون (120)

ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‏ دهيم (121)

زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند (122)

به يقين خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است (33)

فرزندانى كه بعضى از آنان از (نسل) بعضى ديگرند و خداوند شنواى داناست (34)

سران قومش گفتند واقعا ما تو را در گمراهى آشكارى مى‏ بينيم (60)

گفت اى قوم من هيچ گونه گمراهى در من نيست بلكه من فرستاده‏اى از جانب پروردگار جهانيانم (61)

پيامهاى پروردگارم را به شما مى ‏رسانم و اندرزتان مى ‏دهم و چيزهايى از خدا مى‏ دانم كه (شما) نمى ‏دانيد (62)

آيا تعجب كرديد كه بر مردى از خودتان پندى از جانب پروردگارتان براى شما آمده تا شما را بيم دهد و تا شما پرهيزگارى كنيد و باشد كه مورد رحمت قرار گيريد (63)

پس او را تكذيب كردند و ما او و كسانى را كه با وى در كشتى بودند نجات داديم و كسانى را كه آيات ما را دروغ پنداشتند غرق كرديم زيرا آنان گروهى كور(دل) بودند (64)

آيا تعجب كرديد كه بر مردى از خودتان پندى از جانب پروردگارتان براى شما آمده تا شما را هشدار دهد و به خاطر آوريد زمانى را كه (خداوند) شما را پس از قوم نوح جانشينان (آنان) قرار داد و در خلقت بر قوت شما افزود پس نعمتهاى خدا را به ياد آوريد باشد كه رستگار شويد (69)

گفتند آيا به سوى ما آمده ‏اى كه تنها خدا را بپرستيم و آنچه را كه پدرانمان مى پرستيدند رها كنيم اگر راست مى گويى آنچه را به ما وعده مى ‏دهى براى ما بياور (70)

گفت راستى كه عذاب و خشمى (سخت) از پروردگارتان بر شما مقرر گرديده است آيا در باره نامهايى كه خود و پدرانتان (براى بتها) نامگذارى كرده‏ ايد و خدا بر (حقانيت) آنها برهانى فرو نفرستاده با من مجادله مى‏كنيد پس منتظر باشيد كه من (هم) با شما از منتظرانم (71)

پس او و كسانى را كه با او بودند به رحمتى از خود رهانيديم و كسانى را كه آيات ما را دروغ شمردند و مؤمن نبودند ريشه‏ كن كرديم (72)

و خبر نوح را بر آنان بخوان آنگاه كه به قوم خود گفت اى قوم من اگر ماندن من (در ميان شما) و اندرز دادن من به آيات خدا بر شما گران آمده است (بدانيد كه من) بر خدا توكل كرده ‏ام پس (در) كارتان با شريكان خود همداستان شويد تا كارتان بر شما ملتبس ننمايد سپس در باره من تصميم بگيريد و مهلتم ندهيد (71)

و اگر روى گردانيديد من مزدى از شما نمى ‏طلبم پاداش من جز بر عهده خدا نيست و مامورم كه از گردن‏ نهندگان باشم (72)

پس او را تكذيب كردند آنگاه وى را با كسانى كه در كشتى همراه او بودند نجات داديم و آنان را جانشين (تبهكاران) ساختيم و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند غرق كرديم پس بنگر كه فرجام بيم‏داده‏ شدگان چگونه بود (73)

آنگاه پس از وى رسولانى را به سوى قومشان برانگيختيم و آنان دلايل آشكار برايشان آوردند ولى ايشان بر آن نبودند كه به چيزى كه قبلا آن را دروغ شمرده بودند ايمان بياورند اين گونه ما بر دلهاى تجاوزكاران مهر مى ‏نهيم (74)

و به راستى نوح را به سوى قومش فرستاديم (گفت) من براى شما هشداردهنده ‏اى آشكارم (25)

كه جز خدا را نپرستيد زيرا من از عذاب روزى سهمگين بر شما بيمناكم (26)

پس سران قومش كه كافر بودند گفتند ما تو را جز بشرى مثل خود نمى ‏بينيم و جز (جماعتى از) فرومايگان ما آن هم نسنجيده نمى‏ بينيم كسى تو را پيروى كرده باشد و شما را بر ما امتيازى نيست بلكه شما را دروغگو مى‏ دانيم (27)

گفت اى قوم من به من بگوييد اگر از طرف پروردگارم حجتى روشن داشته باشم و مرا از نزد خود رحمتى بخشيده باشد كه بر شما پوشيده است آيا ما (بايد) شما را در حالى كه بدان اكراه داريد به آن وادار كنيم (28)

و اى قوم من بر اين (رسالت) مالى از شما درخواست نمى‏كنم مزد من جز بر عهده خدا نيست و كسانى را كه ايمان آورده‏ اند طرد نمى‏كنم قطعا آنان پروردگارشان را ديدار خواهند كرد ولى شما را قومى مى‏ بينم كه نادانى مى‏ كنيد (29)

و اى قوم من اگر آنان را برانم چه كسى مرا در برابر خدا يارى خواهد كرد آيا عبرت نمى‏ گيريد (30)

و به شما نمى‏گويم كه گنجينه‏ هاى خدا پيش من است و غيب نمى‏ دانم و نمى‏ گويم كه من فرشته‏ ام و در باره كسانى كه ديدگان شما به خوارى در آنان مى‏نگرد نمى‏ گويم خدا هرگز خيرشان نمى ‏دهد خدا به آنچه در دل آنان است آگاه‏ تر است (اگر جز اين بگويم) من در آن صورت از ستمكاران خواهم بود (31)

گفتند اى نوح واقعا با ما جدال كردى و بسيار (هم) جدال كردى پس اگر از راستگويانى آنچه را (از عذاب خدا) به ما وعده مى‏ دهى براى ما بياور (32)

گفت تنها خداست كه اگر بخواهد آن را براى شما مى‏ آورد و شما عاجز كننده (او) نخواهيد بود (33)

و اگر بخواهم شما را اندرز دهم در صورتى كه خدا بخواهد شما را بيراه گذارد اندرز من شما را سودى نمى‏ بخشد او پروردگار شماست و به سوى او باز گردانيده مى ‏شويد (34)

يا (در باره قرآن) مى‏ گويند آن را بربافته است بگو اگر آن را به دروغ سر هم كرده‏ ام گناه من بر عهده خود من است و(لى) من از جرمى كه به من نسبت مى‏دهيد بركنارم (35)

و به نوح وحى شد كه از قوم تو جز كسانى كه (تاكنون) ايمان آورده ‏اند هرگز (كسى) ايمان نخواهد آورد پس از آنچه مى‏ كردند غمگين مباش (36)

و زير نظر ما و (به) وحى ما كشتى را بساز و در باره كسانى كه ستم كرده‏اند با من سخن مگوى چرا كه آنان غرق شدنى‏ اند (37)

و (نوح) كشتى را مى‏ ساخت و هر بار كه اشرافى از قومش بر او مى ‏گذشتند او را مسخره مى‏كردند مى‏ گفت اگر ما را مسخره مى‏ كنيد ما (نيز) شما را همان گونه كه مسخره مى‏ كنيد مسخره خواهيم كرد (38)

به زودى خواهيد دانست چه كسى را عذابى خواركننده درمى‏ رسد و بر او عذابى پايدار فرود مى‏ آيد (39)

تا آنگاه كه فرمان ما دررسيد و تنور فوران كرد فرموديم در آن (كشتى) از هر حيوانى يك جفت با كسانت مگر كسى كه قبلا در باره او سخن رفته است و كسانى كه ايمان آورده ‏اند حمل كن و با او جز (عده) اندكى ايمان نياورده بودند (40)

و (نوح) گفت در آن سوار شويد به نام خداست روان‏شدنش و لنگرانداختنش بى گمان پروردگار من آمرزنده مهربان است (41)

و آن (كشتى) ايشان را در ميان موجى كوه‏ آسا مى‏ برد و نوح پسرش را كه در كنارى بود بانگ درداد اى پسرك من با ما سوار شو و با كافران مباش (42)

گفت به زودى به كوهى پناه مى‏ جويم كه مرا از آب در امان نگاه مى‏ دارد گفت امروز در برابر فرمان خدا هيچ نگاهدارنده‏ اى نيست مگر كسى كه (خدا بر او) رحم كند و موج ميان آن دو حايل شد و (پسر) از غرق‏ شدگان گرديد (43)

و گفته شد اى زمين آب خود را فرو بر و اى آسمان (از باران) خوددارى كن و آب فرو كاست و فرمان گزارده شده و (كشتى) بر جودى قرار گرفت و گفته شد مرگ بر قوم ستمكار (44)

و نوح پروردگار خود را آواز داد و گفت پروردگارا پسرم از كسان من است و قطعا وعده تو راست است و تو بهترين داورانى (45)

فرمود اى نوح او در حقيقت از كسان تو نيست او (داراى) كردارى ناشايسته است پس چيزى را كه بدان علم ندارى از من مخواه من به تو اندرز مى‏دهم كه مبادا از نادانان باشى (46)

گفت پروردگارا من به تو پناه مى‏برم كه از تو چيزى بخواهم كه بدان علم ندارم و اگر مرا نيامرزى و به من رحم نكنى از زيانكاران باشم (47)

گفته شد اى نوح با درودى از ما و بركت هايى بر تو و بر گروه هايى كه با تواند فرود آى و گروههايى هستند كه به زودى برخوردارشان مى‏كنيم سپس از جانب ما عذابى دردناك به آنان مى‏رسد (48)

اين از خبرهاى غيب است كه آن را به تو وحى مى‏كنيم پيش از اين نه تو آن را مى‏ دانستى و نه قوم تو پس شكيبا باش كه فرجام (نيك) از آن تقواپيشگان است (49)

و اى قوم من زنهار تا مخالفت ‏شما با من شما را بدانجا نكشاند كه (بلايى) مانند آنچه به قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح رسيد به شما (نيز) برسد و قوم لوط از شما چندان دور نيست (89)

و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار (بندگان) است (90)

(اى) فرزندان كسانى كه (آنان را در كشتى) با نوح برداشتيم راستى كه او بنده‏اى سپاسگزار بود (3)

و در كتاب آسمانى(شان) به فرزندان اسرائيل خبر داديم كه قطعا دو بار در زمين فساد خواهيد كرد و قطعا به سركشى بسيار بزرگى برخواهيد خاست (4)

پس آنگاه كه وعده (تحقق) نخستين آن دو فرا رسد بندگانى از خود را كه سخت نيرومندند بر شما مى‏ گماريم تا ميان خانه‏ ها(يتان براى قتل و غارت شما) به جستجو درآيند و اين تهديد تحقق ‏يافتنى است (5)

پس (از چندى) دوباره شما را بر آنان چيره مى‏كنيم و شما را با اموال و پسران يارى مى‏دهيم و (تعداد) نفرات شما را بيشتر مى‏ گردانيم (6)

و چه بسيار نسلها را كه ما پس از نوح به هلاكت رسانديم و پروردگار تو به گناهان بندگانش بس آگاه و بيناست (17)

هر كس خواهان (دنياى) زودگذر است به زودى هر كه را خواهيم (نصيبى) از آن مى‏دهيم آنگاه جهنم را كه در آن خوار و رانده داخل خواهد شد براى او مقرر مى ‏داريم (18)

آنان كسانى از پيامبران بودند كه خداوند بر ايشان نعمت ارزانى داشت از فرزندان آدم بودند و از كسانى كه همراه نوح (بر كشتى) سوار كرديم و از فرزندان ابراهيم و اسرائيل و از كسانى كه (آنان را) هدايت نموديم و برگزيديم (و) هر گاه آيات (خداى) رحمان بر ايشان خوانده مى‏شد سجده‏ كنان و گريان به خاك مى ‏افتادند (58)

آنگاه پس از آنان جانشينانى به جاى ماندند كه نماز را تباه ساخته و از هوس ها پيروى كردند و به زودى (سزاى) گمراهى (خود) را خواهند ديد (59)

مگر آنان كه توبه كرده و ايمان آورده و كار شايسته انجام دادند كه آنان به بهشت درمى‏آيند و ستمى بر ايشان نخواهد رفت (60)

باغهاى جاودانى كه (خداى) رحمان به بندگانش در جهان ناپيدا وعده داده است در حقيقت وعده او انجام‏شدنى است (61)

و نوح را (ياد كن) آنگاه كه پيش از (ساير پيامبران) ندا كرد پس ما او را اجابت كرديم و وى را با خانواده‏اش از بلاى بزرگ رهانيديم (76)

و او را در برابر مردمى كه نشانه‏هاى ما را به دروغ گرفته بودند پيروزى بخشيديم چرا كه آنان مردم بدى بودند پس همه ايشان را غرق كرديم (77)

و به يقين نوح را به سوى قومش فرستاديم پس (به آنان) گفت اى قوم من خدا را بپرستيد شما را جز او خدايى نيست مگر پروا نداريد (23)

و اشراف قومش كه كافر بودند گفتند اين (مرد) جز بشرى چون شما نيست مى‏خواهد بر شما برترى جويد و اگر خدا مى‏خواست قطعا فرشتگانى مى‏فرستاد (ما)در ميان پدران نخستين خود چنين (چيزى) نشنيده ‏ايم (24)

او نيست جز مردى كه در وى (حال) جنون است پس تا چندى در باره‏اش دست نگاه داريد (25)

(نوح) گفت پروردگارا از آن روى كه دروغزنم خواندند مرا يارى كن (26)

پس به او وحى كرديم كه زير نظر ما و (به) وحى ما كشتى را بساز و چون فرمان ما دررسيد و تنور به فوران آمد پس در آن از هر نوع (حيوانى) دو تا (يكى نر و ديگرى ماده) با خانواده‏ ات بجز كسى از آنان كه حكم (عذاب ) بر او پيشى گرفته است وارد كن در باره كسانى كه ظلم كرده‏اند با من سخن مگوى زيرا آنها غرق خواهند شد (27)

و چون تو با آنان كه همراه تواند بر كشتى نشستى بگو ستايش خدايى را كه ما را از (چنگ) گروه ظالمان رهانيد (28)

و بگو پروردگارا مرا در جايى پربركت فرود آور (كه) تو نيكترين مهمان‏ نوازانى (29)

در حقيقت در اين (ماجرا) عبرتهايى است و قطعا ما آزمايش‏ كننده بوديم (30)

سپس بعد از آنان نسل(هايى) ديگر پديد آورديم (31)

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند (105)

چون برادرشان نوح به آنان گفت آيا پروا نداريد (106)

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (107)

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (108)

و بر اين (رسالت) اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (109)

پس از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد (110)

گفتند آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده ‏اند (111)

(نوح) گفت به (جزئيات) آنچه مى‏كرده اند چه آگاهى دارم (112)

حسابشان اگر درمى‏يابيد جز با پروردگارم نيست (113)

و من طردكننده مؤمنان نيستم (114)

من جز هشداردهنده‏اى آشكار (بيش) نيستم (115)

گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از (جمله) سنگسارشدگان خواهى بود (116)

گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند (117)

ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش (118)

پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم (119)

آنگاه باقى‏ماندگان را غرق كرديم (120)

قطعا در اين (ماجرا درس) عبرتى بود و(لى) بيشترشان ايمان‏ آورنده نبودند (121)

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است (122)

و به راستى نوح را به سوى قومش فرستاديم پس در ميان آنان نهصد و پنجاه سال درنگ كرد تا طوفان آنها را در حالى كه ستمكار بودند فرا گرفت (14)

و او را با كشتى ‏نشينان برهانيديم و آن (سفينه) را براى جهانيان عبرتى گردانيديم (15)

و (ياد كن) هنگامى را كه از پيامبران پيمان گرفتيم و از تو و از نوح و ابراهيم و موسى و عيسى پسر مريم و از (همه) آنان پيمانى استوار گرفتيم (7)

تا راستان را از صدقشان باز پرسد و براى كافران عذابى دردناك آماده كرده است (8)

و نوح ما را ندا داد و چه نيك اجابت‏ كننده بوديم (75)

و او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم (76)

و (تنها) نسل او را باقى گذاشتيم (77)

و در ميان آيندگان (آوازه نيك) او را بر جاى گذاشتيم (78)

درود بر نوح در ميان جهانيان (79)

ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‏دهيم (80)

به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)

سپس ديگران را غرق كرديم (82)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

قاف سوگند به قرآن باشكوه (1)

(كه آنان نگرويدند) بلكه از اينكه هشداردهنده‏اى از خودشان برايشان آمد در شگفت‏ شدند و كافران گفتند اين (محمد و حكايت معاد) چيزى عجيب است (2)

آيا چون مرديم و خاك شديم (زنده مى‏شويم) اين بازگشتى بعيد است (3)

قطعا دانسته ‏ايم كه زمين (چه مقدار) از اجسادشان فرو مى‏ كاهد و پيش ما كتاب ضبط كننده‏اى است (4)

(نه) بلكه حقيقت را وقتى برايشان آمد دروغ خواندند و آنها در كارى سردرگم (مانده)اند (5)

مگر به آسمان بالاى سرشان ننگريسته‏اند كه چگونه آن را ساخته و زينتش داده‏ ايم و براى آن هيچ گونه شكافتگى نيست (6)

و زمين را گسترديم و در آن لنگر(آسا كوه)ها فرو افكنديم و در آن از هر گونه جفت دل ‏انگيز رويانيديم (7)

(تا) براى هر بنده توبه‏كارى بينش ‏افزا و پندآموز باشد (8)

و از آسمان آبى پر بركت فرود آورديم پس بدان (وسيله) باغها و دانه‏ هاى دروكردنى رويانيديم (9)

و درختان تناور خرما كه خوشه(هاى) روى هم چيده دارند (10)

(اينها همه) براى روزى بندگان (من) است و با آن (آب) سرزمين مرده‏اى را زنده گردانيديم رستاخيز (نيز) چنين است (11)

پيش از ايشان قوم نوح و اصحاب رس و ثمود (12)

و قوم نوح (نيز) پيش از آن (اقوام نامبرده همين گونه هلاك شدند) زيرا آنها مردمى نافرمان بودند (46)

و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم و بى‏گمان ما (آسمان)گستريم (47)

و زمين را گسترانيده ‏ايم و چه نيكو گسترندگانيم (48)

و ثمود را (نيز هلاك كرد) و (كسى را) باقى نگذاشت (51)

و پيشتر (از همه آنها) قوم نوح را زيرا كه آنان ستمگرتر و سركش ‏تر بودند (52)

به سرعت‏سوى آن دعوتگر مى‏شتابند كافران مى‏گويند امروز (چه) روز دشوارى است (8)

پيش از آنان قوم نوح (نيز) به تكذيب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند ديوانه‏ اى است و (بسى) آزار كشيد (9)

تا پروردگارش را خواند كه من مغلوب شدم به داد من برس (10)

پس درهاى آسمان را به آبى ريزان گشوديم (11)

و از زمين چشمه‏ ها جوشانيديم تا آب (زمين و آسمان) براى امرى كه مقدر شده بود به هم پيوستند (12)

و او را بر (كشتى) تخته‏ دار و ميخ ‏آجين سوار كرديم (13)

(كشتى) زير نظر ما روان بود (اين) پاداش كسى بود كه مورد انكار واقع شده بود (14)

و به راستى آن (سفينه) را بر جاى نهاديم (تا) عبرتى (باشد) پس آيا پندگيرنده‏اى هست (15)

پس چگونه بود عذاب من و هشدارها(ى من) (16)

و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرده‏ايم پس آيا پندگيرنده‏اى هست (17)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

ما نوح را به سوى قومش فرستاديم كه قومت را پيش از آنكه عذابى دردناك به آنان رسد هشدار ده (1)

(نوح) گفت اى قوم من من شما را هشدار دهنده‏اى آشكارم (2)

كه خدا را بپرستيد و از او پروا داريد و مرا فرمان بريد (3)

(تا) برخى از گناهانتان را بر شما ببخشايد و (اجل) شما را تا وقتى معين به تاخير اندازد اگر بدانيد چون وقت مقرر خدا برسد تاخير بر نخواهد داشت (4)

(نوح) گفت پروردگارا من قوم خود را شب و روز دعوت كردم (5)

و دعوت من جز بر گريزشان نيفزود (6)

و من هر بار كه آنان را دعوت كردم تا ايشان را بيامرزى انگشتانشان را در گوشهايشان كردند و رداى خويشتن بر سر كشيدند و اصرار ورزيدند و هر چه بيشتر بر كبر خود افزودند (7)

سپس من آشكارا آنان را دعوت كردم (8)

باز من به آنان اعلام نمودم و در خلوت (و) پوشيده نيز به ايشان گفتم (9)

و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره آمرزنده است (10)

(تا) بر شما از آسمان باران پى در پى فرستد (11)

و شما را به اموال و پسران يارى كند و برايتان باغها قرار دهد و نهرها براى شما پديد آورد (12)

شما را چه شده است كه از شكوه خدا بيم نداريد (13)

و حال آنكه شما را مرحله به مرحله خلق كرده است (14)

مگر ملاحظه نكرده ‏ايد كه چگونه خدا هفت آسمان را توبرتو آفريده است (15)

و ماه را در ميان آنها روشنايى‏ بخش گردانيد و خورشيد را (چون) چراغى قرار داد (16)

و خدا(ست كه) شما را (مانند) گياهى از زمين رويانيد (17)

سپس شما را در آن بازمى‏گرداند و بيرون مى‏آورد بيرون‏ آوردنى (عجيب) (18)

و خدا زمين را براى شما فرشى (گسترده) ساخت (19)

تا در راههاى فراخ آن برويد (20)

نوح گفت پروردگارا آنان نافرمانى من كردند و كسى را پيروى نمودند كه مال و فرزندش جز بر زيان وى نيفزود (21)

و دست به نيرنگى بس بزرگ زدند (22)

و گفتند زنهار خدايان خود را رها مكنيد و نه ود را واگذاريد و نه سواع و نه يغوث و نه يعوق و نه نسر را (23)

و بسيارى را گمراه كرده‏اند (بار خدايا) جز بر گمراهى ستمكاران ميفزاى (24)

(تا) به سبب گناهانشان غرقه گشتند و (پس از مرگ) در آتشى درآورده شدند و براى خود در برابر خدا يارانى نيافتند (25)

و نوح گفت پروردگارا هيچ كس از كافران را بر روى زمين مگذار (26)

چرا كه اگر تو آنان را باقى گذارى بندگانت را گمراه مى‏كنند و جز پليدكار ناسپاس نزايند (27)

پروردگارا بر من و پدر و مادرم و هر مؤمنى كه در سرايم درآيد و بر مردان و زنان با ايمان ببخشاى و جز بر هلاكت‏ ستمگران ميفزاى (28)

داستانهای دیگر در قرآن مبین

داستان حضرت مریم

داستان حضرت لوط

داستان حضرت خضر وحضرت موسی

داستان اصحاب کهف

داستان عزیز پیامبر

داستان حضرت یونس

داستان حضرت سلیمان

داستان حضرت زکریا

داستان هاروت وماروت

داستان سر بریدن گاو به دستور خداوند

داستان ذوالقرنین کوروش کبیر

داستان اندرز لقمان حکیم

زنا در قرآن

و از تو در باره ذوالقرنين مى‏پرسند بگو به زودى چيزى از او براى شما خواهم خواند (83)

ما در زمين به او امكاناتى داديم و از هر چيزى وسيله‏ اى بدو بخشيديم (84)

تا راهى را دنبال كرد (85)

تا آنگاه كه به غروبگاه خورشيد رسيد به نظرش آمد كه [خورشيد] در چشمه‏اى گل‏ آلود و سياه غروب مى‏كند و نزديك آن طايفه ‏اى را يافت فرموديم اى ذوالقرنين [اختيار با توست] يا عذاب مى‏كنى يا در ميانشان [روش] نيكويى پيش مى‏ گيرى (86)

گفت اما هر كه ستم ورزد عذابش خواهيم كرد سپس به سوى پروردگارش بازگردانيده مى‏ شود آنگاه او را عذابى سخت‏ خواهد كرد (87)

و اما هر كه ايمان آورد و كار شايسته كند پاداشى [هر چه] نيكوتر خواهد داشت و به فرمان خود او را به كارى آسان وا خواهيم داشت (88)

سپس راهى [ديگر] را دنبال كرد (89)

تا آنگاه كه به جايگاه برآمدن خورشيد رسيد [خورشيد] را [چنين] يافت كه بر قومى طلوع مى ‏كرد كه براى ايشان در برابر آن پوششى قرار نداده بوديم (90)

اين چنين [مى‏رفت] و قطعا به خبرى كه پيش او بود احاطه داشتيم (91)

باز راهى را دنبال نمود (92)

تا وقتى به ميان دو سد رسيد در برابر آن دو [سد] طايفه‏ اى را يافت كه نمى‏توانستند هيچ زبانى را بفهمند (93)

گفتند اى ذوالقرنين ياجوج و ماجوج سخت در زمين فساد مى‏كنند آيا [ممكن است] مالى در اختيار تو قرار دهيم تا ميان ما و آنان سدى قرار دهى (94)

گفت آنچه پروردگارم به من در آن تمكن داده [از كمك مالى شما] بهتر است مرا با نيرويى [انسانى] يارى كنيد [تا] ميان شما و آنها سدى استوار قرار دهم (95)

براى من قطعات آهن بياوريد تا آنگاه كه ميان دو كوه برابر شد گفت بدميد تا وقتى كه آن [قطعات] را آتش گردانيد گفت مس گداخته برايم بياوريد تا روى آن بريزم (96)

[در نتيجه اقوام وحشى] نتوانستند از آن [مانع] بالا روند و نتوانستند آن را سوراخ كنند (97)

گفت اين رحمتى از جانب پروردگار من است و[لى] چون وعده پروردگارم فرا رسد آن [سد] را درهم كوبد و وعده پروردگارم حق است (98)

و در آن روز آنان را رها مى‏كنيم تا موج‏ آسا بعضى با برخى درآميزند و [همين كه] در صور دميده شود همه آنها را گرد خواهيم آورد (99)

و آن روز جهنم را آشكارا به كافران بنماييم (100)

[به] همان كسانى كه چشمان [بصيرت]شان از ياد من در پرده بود و توانايى شنيدن [حق] نداشتند (101)

آيا كسانى كه كفر ورزيده‏ا ند پنداشته ‏اند كه [مى‏توانند] به جاى من بندگانم را سرپرست بگيرند ما جهنم را آماده كرده‏ايم تا جايگاه پذيرايى كافران باشد (102)

بگو آيا شما را از زيانكارترين مردم آگاه گردانم (103)

و مى ‏پندارى كه ايشان بيدارند در حالى كه خفته‏ اند و آنها را به پهلوى راست و چپ مى‏ گردانيم و سگشان بر آستانه [غار] دو دست‏ خود را دراز كرده [بود] اگر بر حال آنان اطلاع مى‏ يافتى گريزان روى از آنها برمى ‏تافتى و از [مشاهده] آنها آكنده از بيم مى‏شدى (18)

و اين چنين بيدارشان كرديم تا ميان خود از يكديگر پرسش كنند گوينده ‏اى از آنان گفت چقدر مانده‏ ايد گفتند روزى يا پاره‏ اى از روز را مانده ‏ايم [سرانجام] گفتند پروردگارتان به آنچه مانده‏ ايد داناتر است اينك يكى از خودتان را با اين پول خود به شهر بفرستيد تا ببيند كدام يك از غذاهاى آن پاكيزه‏ تر است و از آن غذايى برايتان بياورد و بايد زيركى به خرج دهد و هيچ كس را از [حال] شما آگاه نگرداند (19)

چرا كه اگر آنان بر شما دست ‏يابند سنگسارتان مى ‏كنند يا شما را به كيش خود بازمى‏ گردانند و در آن صورت هرگز روى رستگارى نخواهيد ديد (20)

و بدين گونه [مردم آن ديار را] بر حالشان آگاه ساختيم تا بدانند كه وعده خدا راست است و [در فرا رسيدن] قيامت هيچ شكى نيست هنگامى كه ميان خود در كارشان با يكديگر نزاع مى‏ كردند پس [عده‏اى] گفتند بر روى آنها ساختمانى بنا كنيد پروردگارشان به [حال] آنان داناتر است [سرانجام] كسانى كه بر كارشان غلبه يافتند گفتند حتما بر ايشان معبدى بنا خواهيم كرد (21)

پدر جان شيطان را مپرست كه شيطان [خداى] رحمان را عصيانگر است (44)

پدر جان من مى ‏ترسم از جانب [خداى] رحمان عذابى به تو رسد و تو يار شيطان باشى (45)

گفت اى ابراهيم آيا تو از خدايان من متنفرى اگر باز نايستى تو را سنگسار خواهم كرد و [برو] براى مدتى طولانى از من دور شو (46)

[ابراهيم] گفت درود بر تو باد به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى‏ خواهم زيرا او همواره نسبت به من پر مهر بوده است (47)

گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (116)

گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند (117)

ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش (118)

پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم (119)

آنگاه باقى‏ ماندگان را غرق كرديم (120)

قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان ‏آورنده نبودند (121)

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است (122)

گفتند پروردگار ما مى‏ داند كه ما واقعا به سوى شما به پيامبرى فرستاده شده ‏ايم (16)

و بر ما [وظيفه‏ اى] جز رسانيدن آشكار [پيام] نيست (17)

پاسخ دادند ما [حضور] شما را به شگون بد گرفته ‏ايم اگر دست برنداريد سنگسارتان مى‏ كنيم و قطعا عذاب دردناكى از ما به شما خواهد رسيد (18)

[رسولان] گفتند شومى شما با خود شماست آيا اگر شما را پند دهند [باز كفر مى‏ورزيد] نه بلكه شما قومى اسرافكاريد (19)

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از آنچه به شما روزى داده ‏ايم انفاق كنيد پيش از آنكه روزى فرا رسد كه در آن نه داد و ستدى است و نه دوستى و نه شفاعتى و كافران خود ستمكارانند (254)

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد، صدقه‏ هاى خود را با منّت و آزار، باطل مكنيد، مانند كسى كه مالش را براى خودنمايى به مردم‏، انفاق مى‏كند و به خدا و روز بازپسين ايمان ندارد. پس مَثَل او همچون مَثَل سنگ خارايى است كه بر روى آن‏، خاكى (نشسته‏) است‏، و رگبارى به آن رسيده و آن (سنگ‏) را سخت و صاف بر جاى نهاده است‏. آنان (=رياكاران‏) نيز از آنچه به دست آورده ‏اند، بهره ‏اى نمى‏ برند؛ و خداوند، گروه كافران را هدايت نمى ‏كند. (264)

و مَثَل (صدقات‏) كسانى كه اموال خويش را براى طلب خشنودى خدا و استوارى روحشان انفاق مى‏كنند، همچون مَثَل باغى است كه بر فراز پشته‏اى قرار دارد (كه اگر) رگبارى بر آن برسد، دو چندان محصول برآورد، و اگر رگبارى هم بر آن نرسد، بارانِ ريزى (براى آن بس است‏)، و خداوند به آنچه انجام مى‏ دهيد بيناست‏. (265)

و هر نفقه‏ اى را كه انفاق‏، يا هر نذرى را كه عهد كرده‏ ايد، قطعاً خداوند آن را مى‏ داند، و براى ستمكاران هيچ ياورى نيست‏. (270)

اگر صدقه‏ ها را آشكار كنيد، اين‏، كار خوبى است‏، و اگر آن را پنهان داريد و به مستمندان بدهيد، اين براى شما بهتر است‏؛ و بخشى از گناهانتان را مى‏ زدايد، و خداوند به آنچه انجام مى‏دهيد آگاه است‏. (271)

هدايت آنان بر عهده تو نيست‏، بلكه خدا هر كه را بخواهد هدايت مى‏ كند، و هر مالى كه انفاق كنيد، به سود خود شماست‏، و(لى‏) جز براى طلب خشنودى خدا انفاق مكنيد، و هر مالى را كه انفاق كنيد (پاداش آن‏) به طور كامل به شما داده خواهد شد و ستمى بر شما نخواهد رفت‏. (272)

(اين صدقات‏) براى آن (دسته از) نيازمندانى است كه در راه خدا فرومانده ‏اند، و نمى‏ توانند (براى تأمين هزينه زندگى‏) در زمين سفر كنند. از شدّت خويشتن‏دارى‏، فرد بى‏ اطلاع‏، آنان را توانگر مى ‏پندارد. آنها را از سيمايشان مى‏ شناسى‏. با اصرار، (چيزى‏) از مردم نمى‏ خواهند. و هر مالى (به آنان‏) انفاق كنيد، قطعاً خدا از آن آگاه است‏. (273)

كسانى كه اموال خود را شب و روز، و نهان و آشكارا، انفاق مى‏كنند، پاداش آنان نزد پروردگارشان براى آنان خواهد بود؛ و نه بيمى بر آنان است و نه اندوهگين مى ‏شوند. (274)

سوره سه عمران

[اينانند] شكيبايان و راستگويان و فرمانبرداران و انفاق‏ كنندگان و آمرزش ‏خواهان در سحرگاهان (17)

خدا كه همواره به عدل قيام دارد گواهى مى ‏دهد كه جز او هيچ معبودى نيست و فرشتگان [او] و دانشوران [نيز گواهى مى‏دهند كه] جز او كه توانا و حكيم است هيچ معبودى نيست (18)

هرگز به نيكوكارى نخواهيد رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد و از هر چه انفاق كنيد قطعا خدا بدان داناست (92)

همه خوراكيها بر فرزندان اسرائيل حلال بود جز آنچه پيش از نزول تورات اسرائيل [=يعقوب] بر خويشتن حرام ساخته بود بگو اگر [جز اين است و] راست مى‏ گوييد تورات را بياوريد و آن را بخوانيد (93)

و كسانى كه اموالشان را براى نشان‏دادن به مردم انفاق مى‏كنند و به خدا و روز بازپسين ايمان ندارند و هر كس شيطان يار او باشد چه بد همدمى است (38)

و اگر به خدا و روز بازپسين ايمان مى‏ آوردند و از آنچه خدا به آنان روزى داده انفاق مى‏ كردند چه زيانى برايشان داشت و خدا به [كار] آنان داناست (39)

در حقيقت‏ خدا هم‏وزن ذره‏اى ستم نمى‏ كند و اگر [آن ذره كار] نيكى باشد دو چندانش مى‏كند و از نزد خويش پاداشى بزرگ مى‏ بخشد (40)

سوره هشت  انفال

مؤمنان همان كسانى‏اند كه چون خدا ياد شود دلهايشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار خود توكل مى‏كنند (2)

همانان كه نماز را به پا مى‏دارند و از آنچه به ايشان روزى داده ‏ايم انفاق مى‏كنند (3)

آنان هستند كه حقا مؤمنند براى آنان نزد پروردگارشان درجات و آمرزش و روزى نيكو خواهد بود (4)

سوره نه توبه

مردان و زنان دو چهره [همانند] يكديگرند به كار ناپسند وامى‏دارند و از كار پسنديده باز مى‏دارند و دستهاى خود را [از انفاق] فرو مى‏ بندند خدا را فراموش كردند پس [خدا هم] فراموششان كرد در حقيقت اين منافقانند كه فاسقند (67)

و برخى [ديگر] از باديه‏ نشينان كسانى‏ اند كه به خدا و روز بازپسين ايمان دارند و آنچه را انفاق مى‏كنند مايه تقرب نزد خدا و دعاهاى پيامبر مى‏دانند بدانيد كه اين [انفاق] مايه تقرب آنان است به زودى خدا ايشان را در جوار رحمت‏ خويش درآورد كه خدا آمرزنده مهربان است (99)

و هيچ مال كوچك و بزرگى را انفاق نمى‏كنند و هيچ واديى را نمى‏ پيمايند مگر اينكه به حساب آنان نوشته مى‏شود تا خدا آنان را به بهتر از آنچه مى‏ كردند پاداش دهد (121)

سوره سیزده رعد

سوره چهارده ابراهیم

به آن بندگانم كه ايمان آورده ‏اند بگو نماز را بر پا دارند و از آنچه به ايشان روزى داده‏ ايم پنهان و آشكارا انفاق كنند پيش از آنكه روزى فرا رسد كه در آن نه داد و ستدى باشد و نه دوستيى (31)

سوره شانزده نحل

سوره هفده اسراء

بگو اگر شما مالك گنجينه ‏هاى رحمت پروردگارم بوديد باز هم از بيم خرج كردن قطعا امساك مى‏ ورزيديد و انسان همواره بخيل است (100)

سوره بیست ودو حج

سوره بیست وپنج فرقان

سوره بیست وهشت قصص

سوره سی روم

سوره سی ودو سجده

سوره سی وچهار سبا

بگو در حقيقت پروردگار من است كه روزى را براى هر كس از بندگانش كه بخواهد گشاده يا براى او تنگ مى‏ گرداند و هر چه را انفاق كرديد عوضش را او مى ‏دهد و او بهترين روزى دهندگان است (39)

سوره سی وپنج فاطر

سوره سی وشش یاسین

و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا به شما روزى داده انفاق كنيد كسانى كه كافر شده‏اند به آنان كه ايمان آورده‏اند مى‏گويند آيا كسى را بخورانيم كه اگر خدا مى‏ خواست [خودش] وى را مى‏خورانيد شما جز در گمراهى آشكارى [بيش] نيستيد (47)

سوره چهل ودو شوری

و كسانى كه [نداى] پروردگارشان را پاسخ [مثبت] داده و نماز برپا كرده‏ اند و كارشان در ميانشان مشورت است و از آنچه روزيشان داده ‏ايم انفاق مى‏كنند (38)

سوره چهل وهفت محمد(ص)

شما همان [مردمى] هستيد كه براى انفاق در راه خدا فرا خوانده شده‏ايد پس برخى از شما بخل مى‏ ورزند و هر كس بخل ورزد تنها به زيان خود بخل ورزيده و [گرنه] خدا بى‏ نياز است و شما نيازمنديد و اگر روى برتابيد [خدا] جاى شما را به مردمى غير از شما خواهد داد كه مانند شما نخواهند بود (38)

سوره پنجاه وهفت حدید

سوره شصت وسه منافقون

آنان كسانى‏اند كه مى‏گويند به كسانى كه نزد پيامبر خدايند انفاق مكنيد تا پراكنده شوند و حال آنكه گنجينه‏هاى آسمانها و زمين از آن خداست ولى منافقان درنمى‏يابند (7)

و از آنچه روزى شما گردانيده‏ايم انفاق كنيد پيش از آنكه يكى از شما را مرگ فرا رسد و بگويد پروردگارا چرا تا مدتى بيشتر [اجل] مرا به تاخير نينداختى تا صدقه دهم و از نيكوكاران باشم (10)

سوره شصت وچهار تغابن

سوره شش انعام

و اسماعيل و يسع و يونس و لوط كه جملگى را بر جهانيان برترى داديم (86)

و لوط را [فرستاديم] هنگامى كه به قوم خود گفت آيا آن كار زشت[ى] را مرتكب مى‏شويد كه هيچ كس از جهانيان در آن بر شما پيشى نگرفته است (80)

شما از روى شهوت به جاى زنان با مردان درمى‏ آميزيد آرى شما گروهى تجاوزكاريد (81)

ولى پاسخ قومش جز اين نبود كه گفتند آنان را از شهرتان بيرون كنيد زيرا آنان كسانى‏ اند كه به پاكى تظاهر مى‏كنند (82)

پس او و خانواده‏اش را غير از زنش كه از زمره باقي ماندگان [در خاكستر مواد گوگردى] بود نجات داديم (83)

و بر سر آنان بارشى [از مواد گوگردى] بارانيديم پس ببين فرجام گنه كاران چه سان بود (84)

پس چون فرمان ما در رسيد صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند به رحمت‏ خود رهانيديم و از رسوايى آن روز [نجات داديم] به يقين پروردگار تو همان نيرومند شكست‏ ناپذير است (66)

و كسانى را كه ستم ورزيده بودند آن بانگ [مرگبار] فرا گرفت و در خانه‏ هايشان از پا درآمدند (67)

گويا هرگز در آن نبوده‏ اند آگاه باشيد كه ثموديان به پروردگارشان كفر ورزيدند ه اند مرگ بر ثمود (68)

و به راستى فرستادگان ما براى ابراهيم مژده آوردند سلام گفتند پاسخ داد سلام و ديرى نپاييد كه گوساله‏اى بريان آورد (69)

و چون ديد دستهايشان به غذا دراز نمى ‏شود آنان را ناشناس يافت و از ايشان ترسى بر دل گرفت گفتند مترس ما به سوى قوم لوط فرستاده شده‏ ايم (70)

و زن او ايستاده بود خنديد پس وى را به اسحاق و از پى اسحاق به يعقوب مژده داديم (71)

[همسر ابراهيم] گفت اى واى بر من آيا فرزند آورم با آنكه من پيرزنم و اين شوهرم پيرمرد است واقعا اين چيز بسيار عجيبى است (72)

گفتند آيا از كار خدا تعجب مى‏كنى رحمت ‏خدا و بركات او بر شما خاندان [رسالت] باد بى‏ گمان او ستوده ‏اى بزرگوار است (73)

پس وقتى ترس ابراهيم زايل شد و مژده [فرزنددار شدن] به او رسيد در باره قوم لوط با ما [به قصد شفاعت] چون و چرا مى‏ كرد (74)