و از تو در باره ذوالقرنين مى‏پرسند بگو به زودى چيزى از او براى شما خواهم خواند (83)

ما در زمين به او امكاناتى داديم و از هر چيزى وسيله‏ اى بدو بخشيديم (84)

تا راهى را دنبال كرد (85)

تا آنگاه كه به غروبگاه خورشيد رسيد به نظرش آمد كه [خورشيد] در چشمه‏اى گل‏ آلود و سياه غروب مى‏كند و نزديك آن طايفه ‏اى را يافت فرموديم اى ذوالقرنين [اختيار با توست] يا عذاب مى‏كنى يا در ميانشان [روش] نيكويى پيش مى‏ گيرى (86)

گفت اما هر كه ستم ورزد عذابش خواهيم كرد سپس به سوى پروردگارش بازگردانيده مى‏ شود آنگاه او را عذابى سخت‏ خواهد كرد (87)

و اما هر كه ايمان آورد و كار شايسته كند پاداشى [هر چه] نيكوتر خواهد داشت و به فرمان خود او را به كارى آسان وا خواهيم داشت (88)

سپس راهى [ديگر] را دنبال كرد (89)

تا آنگاه كه به جايگاه برآمدن خورشيد رسيد [خورشيد] را [چنين] يافت كه بر قومى طلوع مى ‏كرد كه براى ايشان در برابر آن پوششى قرار نداده بوديم (90)

اين چنين [مى‏رفت] و قطعا به خبرى كه پيش او بود احاطه داشتيم (91)

باز راهى را دنبال نمود (92)

تا وقتى به ميان دو سد رسيد در برابر آن دو [سد] طايفه‏ اى را يافت كه نمى‏توانستند هيچ زبانى را بفهمند (93)

گفتند اى ذوالقرنين ياجوج و ماجوج سخت در زمين فساد مى‏كنند آيا [ممكن است] مالى در اختيار تو قرار دهيم تا ميان ما و آنان سدى قرار دهى (94)

گفت آنچه پروردگارم به من در آن تمكن داده [از كمك مالى شما] بهتر است مرا با نيرويى [انسانى] يارى كنيد [تا] ميان شما و آنها سدى استوار قرار دهم (95)

براى من قطعات آهن بياوريد تا آنگاه كه ميان دو كوه برابر شد گفت بدميد تا وقتى كه آن [قطعات] را آتش گردانيد گفت مس گداخته برايم بياوريد تا روى آن بريزم (96)

[در نتيجه اقوام وحشى] نتوانستند از آن [مانع] بالا روند و نتوانستند آن را سوراخ كنند (97)

گفت اين رحمتى از جانب پروردگار من است و[لى] چون وعده پروردگارم فرا رسد آن [سد] را درهم كوبد و وعده پروردگارم حق است (98)

و در آن روز آنان را رها مى‏كنيم تا موج‏ آسا بعضى با برخى درآميزند و [همين كه] در صور دميده شود همه آنها را گرد خواهيم آورد (99)

و آن روز جهنم را آشكارا به كافران بنماييم (100)

[به] همان كسانى كه چشمان [بصيرت]شان از ياد من در پرده بود و توانايى شنيدن [حق] نداشتند (101)

آيا كسانى كه كفر ورزيده‏ا ند پنداشته ‏اند كه [مى‏توانند] به جاى من بندگانم را سرپرست بگيرند ما جهنم را آماده كرده‏ايم تا جايگاه پذيرايى كافران باشد (102)

بگو آيا شما را از زيانكارترين مردم آگاه گردانم (103)

و مى ‏پندارى كه ايشان بيدارند در حالى كه خفته‏ اند و آنها را به پهلوى راست و چپ مى‏ گردانيم و سگشان بر آستانه [غار] دو دست‏ خود را دراز كرده [بود] اگر بر حال آنان اطلاع مى‏ يافتى گريزان روى از آنها برمى ‏تافتى و از [مشاهده] آنها آكنده از بيم مى‏شدى (18)

و اين چنين بيدارشان كرديم تا ميان خود از يكديگر پرسش كنند گوينده ‏اى از آنان گفت چقدر مانده‏ ايد گفتند روزى يا پاره‏ اى از روز را مانده ‏ايم [سرانجام] گفتند پروردگارتان به آنچه مانده‏ ايد داناتر است اينك يكى از خودتان را با اين پول خود به شهر بفرستيد تا ببيند كدام يك از غذاهاى آن پاكيزه‏ تر است و از آن غذايى برايتان بياورد و بايد زيركى به خرج دهد و هيچ كس را از [حال] شما آگاه نگرداند (19)

چرا كه اگر آنان بر شما دست ‏يابند سنگسارتان مى ‏كنند يا شما را به كيش خود بازمى‏ گردانند و در آن صورت هرگز روى رستگارى نخواهيد ديد (20)

و بدين گونه [مردم آن ديار را] بر حالشان آگاه ساختيم تا بدانند كه وعده خدا راست است و [در فرا رسيدن] قيامت هيچ شكى نيست هنگامى كه ميان خود در كارشان با يكديگر نزاع مى‏ كردند پس [عده‏اى] گفتند بر روى آنها ساختمانى بنا كنيد پروردگارشان به [حال] آنان داناتر است [سرانجام] كسانى كه بر كارشان غلبه يافتند گفتند حتما بر ايشان معبدى بنا خواهيم كرد (21)

پدر جان شيطان را مپرست كه شيطان [خداى] رحمان را عصيانگر است (44)

پدر جان من مى ‏ترسم از جانب [خداى] رحمان عذابى به تو رسد و تو يار شيطان باشى (45)

گفت اى ابراهيم آيا تو از خدايان من متنفرى اگر باز نايستى تو را سنگسار خواهم كرد و [برو] براى مدتى طولانى از من دور شو (46)

[ابراهيم] گفت درود بر تو باد به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى‏ خواهم زيرا او همواره نسبت به من پر مهر بوده است (47)

گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (116)

گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند (117)

ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش (118)

پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم (119)

آنگاه باقى‏ ماندگان را غرق كرديم (120)

قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان ‏آورنده نبودند (121)

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است (122)

گفتند پروردگار ما مى‏ داند كه ما واقعا به سوى شما به پيامبرى فرستاده شده ‏ايم (16)

و بر ما [وظيفه‏ اى] جز رسانيدن آشكار [پيام] نيست (17)

پاسخ دادند ما [حضور] شما را به شگون بد گرفته ‏ايم اگر دست برنداريد سنگسارتان مى‏ كنيم و قطعا عذاب دردناكى از ما به شما خواهد رسيد (18)

[رسولان] گفتند شومى شما با خود شماست آيا اگر شما را پند دهند [باز كفر مى‏ورزيد] نه بلكه شما قومى اسرافكاريد (19)

سوره شش انعام

و اسماعيل و يسع و يونس و لوط كه جملگى را بر جهانيان برترى داديم (86)

و لوط را [فرستاديم] هنگامى كه به قوم خود گفت آيا آن كار زشت[ى] را مرتكب مى‏شويد كه هيچ كس از جهانيان در آن بر شما پيشى نگرفته است (80)

شما از روى شهوت به جاى زنان با مردان درمى‏ آميزيد آرى شما گروهى تجاوزكاريد (81)

ولى پاسخ قومش جز اين نبود كه گفتند آنان را از شهرتان بيرون كنيد زيرا آنان كسانى‏ اند كه به پاكى تظاهر مى‏كنند (82)

پس او و خانواده‏اش را غير از زنش كه از زمره باقي ماندگان [در خاكستر مواد گوگردى] بود نجات داديم (83)

و بر سر آنان بارشى [از مواد گوگردى] بارانيديم پس ببين فرجام گنه كاران چه سان بود (84)

پس چون فرمان ما در رسيد صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند به رحمت‏ خود رهانيديم و از رسوايى آن روز [نجات داديم] به يقين پروردگار تو همان نيرومند شكست‏ ناپذير است (66)

و كسانى را كه ستم ورزيده بودند آن بانگ [مرگبار] فرا گرفت و در خانه‏ هايشان از پا درآمدند (67)

گويا هرگز در آن نبوده‏ اند آگاه باشيد كه ثموديان به پروردگارشان كفر ورزيدند ه اند مرگ بر ثمود (68)

و به راستى فرستادگان ما براى ابراهيم مژده آوردند سلام گفتند پاسخ داد سلام و ديرى نپاييد كه گوساله‏اى بريان آورد (69)

و چون ديد دستهايشان به غذا دراز نمى ‏شود آنان را ناشناس يافت و از ايشان ترسى بر دل گرفت گفتند مترس ما به سوى قوم لوط فرستاده شده‏ ايم (70)

و زن او ايستاده بود خنديد پس وى را به اسحاق و از پى اسحاق به يعقوب مژده داديم (71)

[همسر ابراهيم] گفت اى واى بر من آيا فرزند آورم با آنكه من پيرزنم و اين شوهرم پيرمرد است واقعا اين چيز بسيار عجيبى است (72)

گفتند آيا از كار خدا تعجب مى‏كنى رحمت ‏خدا و بركات او بر شما خاندان [رسالت] باد بى‏ گمان او ستوده ‏اى بزرگوار است (73)

پس وقتى ترس ابراهيم زايل شد و مژده [فرزنددار شدن] به او رسيد در باره قوم لوط با ما [به قصد شفاعت] چون و چرا مى‏ كرد (74)

زيرا ابراهيم بردبار و نرم دل و بازگشت‏ كننده [به سوى خدا] بود (75)

اى ابراهيم از اين [چون و چرا] روى برتاب كه فرمان پروردگارت آمده و براى آنان عذابى كه بى‏ بازگشت است‏ خواهد آمد (76)

و چون فرستادگان ما نزد لوط آمدند به [آمدن] آنان ناراحت و دستش از حمايت ايشان كوتاه شد و گفت امروز روزى سخت است (77)

و قوم او شتابان به سويش آمدند و پيش از آن كارهاى زشت مى‏كردند [لوط] گفت اى قوم من اينان دختران من هستند آنان براى شما پاكيزه‏ ترند پس از خدا بترسيد و مرا در كار مهمانانم رسوا نكنيد آيا در ميان شما آدمى عاقل پيدا نمی ‏شود (78)

گفتند تو خوب مى ‏دانى كه ما را به دخترانت‏ نیازی نيست و تو خوب مى‏ دانى كه ما چه مى‏ خواهيم (79)

[لوط] گفت كاش براى مقابله با شما قدرتى داشتم يا به تكيه‏ گاهى استوار پناه مى‏ جستم (80)

گفتند اى لوط ما فرستادگان پروردگار توييم آنان هرگز به تو دست نخواهند يافت پس پاسى از شب گذشته خانواده‏ ات را حركت ده و هيچ كس از شما نبايد واپس بنگرد مگر زنت كه آنچه به ايشان رسد به او [نيز] خواهد رسيد بى‏ گمان وعده‏ گاه آنان صبح است مگر صبح نزديك نيست (81)

پس چون فرمان ما آمد آن [شهر] را زير و زبر كرديم و سنگ‏ پاره‏ هايى از [نوع] سنگ گل هاى لايه لايه بر آن فرو ريختيم (82)

[سنگهايى] كه نزد پروردگارت نشان‏ زده بود و [خرابه‏هاى] آن از ستمگران چندان دور نيست (83)

و به سوى [اهل] مدین برادرشان شعيب را [فرستاديم] گفت اى قوم من خدا را بپرستيد براى شما جز او معبودى نيست و پيمانه و ترازو را كم مكنيد به راستى شما را در نعمت مى‏بينم و از عذاب روزى فراگير بر شما بيمناكم (84)

و اى قوم من پيمانه و ترازو را به داد تمام دهيد و حقوق مردم را كم مدهيد و در زمين به فساد سر برمداريد (85)

اگر مؤمن باشيد باقيمانده [حلال] خدا براى شما بهتر است و من بر شما نگاهبان نيستم (86)

گفتند اى شعيب آيا نماز تو به تو دستور مى‏دهد كه آنچه را پدران ما مى‏ پرستيده ‏اند رها كنيم يا در اموال خود به ميل خود تصرف نكنيم راستى كه تو بردبار فرزانه‏ اى (87)

گفت اى قوم من بينديشيد اگر از جانب پروردگارم دليل روشنى داشته باشم و او از سوى خود روزى نيكويى به من داده باشد [آيا باز هم از پرستش او دست بردارم] من نمى‏ خواهم در آنچه شما را از آن باز مى ‏دارم با شما مخالفت كنم [و خود مرتكب آن شوم] من قصدى جز اصلاح [جامعه] تا آنجا كه بتوانم ندارم و توفيق من جز به [يارى] خدا نيست بر او توكل كرده‏ ام و به سوى او بازمى‏ گردم (88)

و اى قوم من زنهار تا مخالفت‏ شما با من شما را بدان جا نكشاند كه [بلايى] مانند آنچه به قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح رسيد به شما [نيز] برسد و قوم لوط از شما چندان دور نيست (89)

و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان] است (90)

گفتند اى شعيب بسيارى از آنچه را كه مى‏ گويى نمى‏ فهميم و واقعا تو را در ميان خود ضعيف مى‏بينيم و اگر عشيره تو نبود قطعا سنگسارت مى‏ كرديم و تو بر ما پيروز نيستى (91)

گفت اى قوم من آيا عشيره من پيش شما از خدا عزيزتر است كه او را پشت‏ سر خود گرفته ‏ايد [و فراموشش كرده‏ ايد] در حقيقت پروردگار من به آنچه انجام مى‏ دهيد احاطه دارد (92)

و اى قوم من شما بر حسب امكانات خود عمل كنيد من [نيز] عمل مى‏كنم به زودى خواهيد دانست كه عذاب رسواكننده بر چه كسى فرود مى‏آيد و دروغگو كيست و انتظار بريد كه من [هم] با شما منتظرم (93)

و چون فرمان ما آمد شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند به رحمتى از جانب خويش نجات داديم و كسانى را كه ستم كرده بودند فرياد [مرگبار] فرو گرفت و در خانه ‏هايشان از پا درآمدند (94)

گويى در آن [خانه‏ ها] هرگز اقامت نداشته‏ اند هان مرگ بر [مردم] مدين همان گونه كه ثمود هلاك شدند (95)

و به راستى موسى را با آيات خود و حجتى آشكار (96)

و از مهمانان ابراهيم به آنان خبر ده (51)

هنگامى كه بر او وارد شدند و سلام گفتند [ابراهيم] گفت ما از شما بيمناكيم (52)

گفتند مترس كه ما تو را به پسرى دانا مژده مى‏دهيم (53)

گفت آيا با اينكه مرا پيرى فرا رسيده است بشارتم مى‏دهيد به چه بشارت مى‏دهيد (54)

گفتند ما تو را به حق بشارت داديم پس از نوميدان مباش (55)

گفت چه كسى جز گمراهان از رحمت پروردگارش نوميد مى ‏شود (56)

[سپس] گفت اى فرشتگان [ديگر] كارتان چيست (57)

گفتند ما به سوى گروه مجرمان فرستاده شده ‏ايم (58)

مگر خانواده لوط كه ما قطعا همه آنان را نجات مى‏دهيم (59)

جز آنش را كه مقدر كرديم او از بازماندگان [در عذاب] باشد (60)

پس چون فرشتگان نزد خاندان لوط آمدند (61)

[لوط] گفت ‏شما مردمى ناشناس هستيد (62)

گفتند [نه] بلكه براى تو چيزى آورده‏ ايم كه در آن ترديد مى ‏كردند (63)

و حق را براى تو آورده‏ ايم و قطعا ما راستگويانيم (64)

پس پاسى از شب [گذشته] خانواده‏ ات را حركت ده و [خودت] به دنبال آنان برو و هيچ يك از شما نبايد به عقب بنگرد و هر جا به شما دستور داده مى‏شود برويد (65)

و او را از اين امر آگاه كرديم كه ريشه آن گروه صبحگاهان بريده خواهد شد (66)

و مردم شهر شادى‏ كنان روى آوردند (67)

[لوط] گفت اينان مهمانان منند مرا رسوا مكنيد (68)

و از خدا پروا كنيد و مرا خوار نسازيد (69)

گفتند آيا تو را [از مهمان كردن] مردم بيگانه منع نكرديم (70)

گفت اگر مى‏خواهيد [كارى مشروع] انجام دهيد اينان دختران منند [با آنان ازدواج كنيد] (71)

به جان تو سوگند كه آنان در مستى خود سرگردان بودند (72)

پس به هنگام طلوع آفتاب فرياد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (73)

و آن [شهر] را زير و زبر كرديم و بر آنان سنگ هايى از سنگ گل بارانديم (74)

به يقين در اين [كيفر] براى هوشياران عبرت هاست (75)

و [آثار] آن [شهر هنوز] بر سر راهى [داير] برجاست (76)

بى‏ گمان در اين براى مؤمنان عبرتى است (77)

گفتيم اى آتش براى ابراهيم سرد و بى‏ آسيب باش (69)

و خواستند به او نيرنگى بزنند و[لى] آنان را زيانكارترين [مردم] قرار داديم (70)

و او و لوط را [براى رفتن] به سوى آن سرزمينى كه براى جهانيان در آن بركت نهاده بوديم رهانيديم (71)

و به لوط حكمت و دانش عطا كرديم و او را از آن شهرى كه [مردمش] كارهاى پليد [جنسى] مى‏كردند نجات داديم به راستى آنها گروه بد و منحرفى بودند (74)

و او را در رحمت ‏خويش داخل كرديم زيرا او از شايستگان بود (75)

همان كسانى كه چون در زمين به آنان توانايى دهيم نماز برپا مى‏دارند و زكات مى‏دهند و به كارهاى پسنديده وامى‏ دارند و از كارهاى ناپسند باز مى‏ دارند و فرجام همه كارها از آن خداست (41)

و اگر تو را تكذيب كنند قطعا پيش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نيز] به تكذيب پرداختند (42)

و [نيز] قوم ابراهيم و قوم لوط (43)

قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند (160)

آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آيا پروا نداريد (161)

من براى شما فرستاده‏اى در خور اعتمادم (162)

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد (163)

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست (164)

آيا از ميان مردم جهان با مردها در مى‏ آميزيد (165)

و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده وامى‏ گذاريد [نه] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد (166)

گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراج‏ شدگان خواهى بود (167)

گفت به راستى من دشمن كردار شمايم (168)

پروردگارا مرا و كسان مرا از آنچه انجام مى ‏دهند رهايى بخش (169)

پس او و كسانش را همگى رهانيديم (170)

جز پيرزنى كه از باقى‏ماندگان [در خاكستر آتش] بود (171)

سپس ديگران را سخت هلاك كرديم (172)

و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ريختيم و چه بد بود باران بيم‏داده ‏شدگان (173)

قطعا در اين [عقوبت] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان ‏آورنده نبودند (174)

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است (175)

و [ياد كن] لوط را كه چون به قوم خود گفت آيا ديده و دانسته مرتكب عمل ناشايست [لواط] مى‏شويد (54)

آيا شما به جاى زنان از روى شهوت با مردها در مى‏ آميزيد [نه] بلكه شما مردمى جهالت ‏پيشه‏ ايد (55)

و[لى] پاسخ قومش غير از اين نبود كه گفتند خاندان لوط را از شهرتان بيرون كنيد كه آنها مردمى هستند كه به پاكى تظاهر مى‏نمايند (56)

پس او و خانواده‏اش را نجات داديم جز زنش را كه مقدر كرديم از باقى‏ماندگان [در خاكستر آتش] باشد (57)

و بارانى [از سجيل] بر ايشان فرو باريديم و باران هشدارداده‏شدگان چه بد بارانى بود (58)

بگو سپاس براى خداست و درود بر آن بندگانش كه [آنان را] برگزيده است آيا خدا بهتر ست ‏يا آنچه [با او] شريك مى‏ گردانند (59)

پس لوط به او ايمان آورد و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگار خود روى مى آورم كه اوست ارجمند حكيم (26)

و اسحاق و يعقوب را به او عطا كرديم و در ميان فرزندانش پيامبرى و كتاب قرار داديم و در دنيا پاداشش را به او بخشيديم و قطعا او در آخرت [نيز] از شايستگان خواهد بود (27)

و [ياد كن] لوط را هنگامى كه به قوم خود گفت ‏شما به كارى زشت مى‏ پردازيد كه هيچ يك از مردم زمين در آن [كار] بر شما پيشى نگرفته است (28)

آيا شما با مردها درمى ‏آميزيد و راه [توالد و تناسل] را قطع مى‏كنيد و در محافل [انس] خود پليدكارى مى‏كنيد و[لى] پاسخ قومش جز اين نبود كه گفتند اگر راست مى گويى عذاب خدا را براى ما بياور (29)

[لوط] گفت پروردگارا مرا بر قوم فسادكار غالب گردان (30)

و چون فرستادگان ما براى ابراهيم مژده آوردند گفتند ما اهل اين شهر را هلاك خواهيم كرد زيرا مردمش ستمكار بوده‏اند (31)

گفت لوط [نيز] در آنجاست گفتند ما بهتر مى‏دانيم چه كسانى در آنجا هستند او و كسانش را جز زنش كه از باقى ماندگان [در خاكستر آتش] است ‏حتما نجات خواهيم داد (32)

و هنگامى كه فرستادگان ما به سوى لوط آمدند به علت [حضور] ايشان ناراحت‏شد و دستش از [حمايت] آنها كوتاه گرديد گفتند مترس و غم مدار كه ما تو و خانواده‏ ات را جز زنت كه از باقى ‏ماندگان [در خاكستر آتش] است‏ حتما مى رهانيم (33)

ما بر مردم اين شهر به [سزاى] فسقى كه مى‏كردند عذابى از آسمان فرو خواهيم فرستاد (34)

و از آن [شهر سوخته] براى مردمى كه مى‏ انديشند نشانه‏اى روشن باقى گذاشتيم (35)

و در حقيقت لوط از زمره فرستادگان بود (133)

آنگاه كه او و همه كسانش را رهانيديم (134)

جز پيرزنى كه در ميان باقى‏ ماندگان [و خاكسترشدگان] بود (135)

سپس ديگران را هلاك كرديم (136)

و در حقيقت‏ شما بر آنان صبحگاهان (137)

و شامگاهان مى‏گذريد آيا به فكر فرو نمیروید (138)

و ثمود و قوم لوط و اصحاب ايكه [نيز به تكذيب پرداختند] آنها دسته ‏هاى مخالف بودند (13)

هيچ كدام نبودند كه پيامبران [ما] را تكذيب نكنند پس عقوبت [من بر آنان] سزاوار آمد (14)

و اينان جز يك فرياد را انتظار نمى‏ برند كه هيچ [مجال] سر خاراندنى در آن نيست (15)

و گفتند پروردگارا پيش از [رسيدن] روز حساب بهره ما را [از عذاب] به شتاب به ما بده (16)

پيش از ايشان قوم نوح و اصحاب رس و ثمود (12)

و عاد و فرعون و برادران لوط (13)

و بيشه ‏نشينان و قوم تبع به تكذيب پرداختند همگى فرستادگان [ما] را به دروغ گرفتند و [در نتيجه] تهديد [من] واجب آمد (14)

قوم لوط هشداردهندگان را تكذيب كردند (33)

ما بر [سر] آنان سنگ بارانى [انفجارى] فروفرستاديم [و] فقط خانواده لوط بودند كه سحرگاهشان رهانيديم (34)

[و اين] رحمتى از جانب ما بود هر كه سپاس دارد بدين‏ سان [او را] پاداش مى‏دهيم (35)

و [لوط] آنها را از عذاب ما سخت بيم داده بود و[لى] در تهديدها[ى ما] به جدال برخاستند (36)

و از مهمان[هاى] او كام دل خواستند پس فروغ ديدگانشان را سترديم و [گفتيم] [مزه] عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد (37)

و به راستى كه سپيده‏ دم عذابى پيگير به سر وقت آنان آمد (38)

پس عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد (39)

ما همچنانكه به نوح و پيامبران بعد از او وحى كرديم به تو [نيز] وحى كرديم و به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط و عيسى و ايوب و يونس و هارون و سليمان [نيز] وحى نموديم و به داوود زبور بخشيديم (163)

سوره شش انعام

چرا هيچ شهرى نبود كه [اهل آن] ايمان بياورد و ايمانش به حال آن سود بخشد مگر قوم يونس كه وقتى [در آخرين لحظه] ايمان آوردند عذاب رسوايى را در زندگى دنيا از آنان برطرف كرديم و تا چندى آنان را برخوردار ساختيم (98)

و اگر پروردگار تو مى‏ خواست قطعا هر كه در زمين است همه آنها يكسر ايمان مى ‏آوردند پس آيا تو مردم را ناگزير مى‏كنى كه بگروند (99)

و در حقيقت ‏يونس از زمره فرستادگان بود (139)

آنگاه كه به سوى كشتى پر بگريخت (140)

پس [سرنشينان] با هم قرعه انداختند و [يونس] از باختگان شد (141)

[او را به دريا افكندند] و ماهى او را بلعيد در حالى كه او نكوهش گر خويش بود (142)

و اگر او از زمره تسبيح‏ كنندگان نبود (143)

قطعا تا روزى كه برانگيخته مى‏شوند در شكم آن [ماهى] مى‏ ماند (144)

پس او را در حالى كه ناخوش بود به زمين خشكى افكنديم (145)

و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] كدوبن رويانيديم (146)

و او را به سوى يكصدهزار [نفر از ساكنان نينوا] يا بيشتر روانه كرديم (147)

پس ايمان آوردند و تا چندى برخوردارشان كرديم (148)

پس در [امتثال] حكم پروردگارت شكيبايى ورز و مانند همدم ماهى [=يونس] مباش آنگاه كه اندوه زده ندا درداد (48)

اگر لطفى از جانب پروردگارش تدارك [حال] او نمى‏كرد قطعا نكوهش شده بر زمين خشك انداخته مى‏شد (49)

پس پروردگارش وى را برگزيد و از شايستگانش گردانيد (50)